بررسی نتایج بازسازی لیگامان متقاطع خلفی با استفاده از گرافت تاندون چهار سر به صورت دو باندی

سابقه و هدف: با وجود این که هنوز هم بسیاری از مؤلفین، درمان غیرجراحی را برای پارگی لیگامان متقاطع خلفی توصیه می کنند؛ در موارد لقّی شدید، بسیاری از این بیماران با درمان غیرجراحی ناراضی هستند و از نظر بالینی هم نتایج خوب نیست. اخیراً محققین، بیش تر به دنبال عمل جراحی برای این عارضه هستند. به خصوص آن ها روشی را می خواهند که پس از عمل از نظر رضایت بیمار و معاینات بالینی نتایج قابل اعتمادتری داشته باشد. این مطالعه نتایج یک روش جدید را که لیگامان متقاطع خلفی را به صورت آناتومیکی و بیومکانیکی بازسازی می کند بررسی می نماید. در این روش از تاندون عضله چهارسر که در یک انتها به قطعه ای از استخوان پاتلا متصل بوده و در انتهای دیگر به صورت دو باند تاندونی می باشد به عنوان گرافت استفاده می شود. مواد و روش ها: این یک مطالعه آینده نگر توصیفی تجربی است که روی 14 بیمار با تشخیص پارگی لیگامان متقاطع خلفی با لقّی شدید انجام شده است. این بیماران با وجود درمان کونسرواتیو، از giving way و درد به دنبال راه رفتن طولانی و بالا رفتن از پله شاکی بودند و در معاینه بالینی نیز لقّی درجه iii از نظر این لیگامان داشتند. در ابتدای عمل با استفاده از آرتروسکوپی، سایر علل ناراحتی زانو مثل پارگی منیسک ها مشخص و برطرف گردید و سپس با استفاده از تاندون چهارسر به صورت دوباندی لیگامان متقاطع خلفی بازسازی شد. یافته ها: یازده مرد و یک زن با سن متوسط 23 سال، حداقل به مدت یک سال پی گیری شدند و دو مورد که پی گیری کامل نداشتند از مطالعه حذف شدند. این بیماران نتایج رضایت بخش معنی داری بعد از جراحی از نظر توصیف بیمار (giving way، درد و بالا رفتن از پله) و معاینات بالینی (تست های اختصاصی لیگامان مقاطع خلفی) نسبت به قبل از عمل به دست آوردند. نتیجه گیری: هدف از بازسازی لیگامان مقاطع خلفی، به دست آوردن زانوی نزدیک نرمال از نظر آناتومیکی و بیومکانیکی است. در این مطالعه نتایج بازسازی این لیگامان با روش ذکر شده، مطلوب بوده و با توجه به این نتایج روش ذکر شده را که روشی جدید با استفاده و کمک از مجموعه روش های قبلی است، به عنوان روشی ایده آل برای بازسازی لیگامان مقاطع خلفی توصیه می کنیم.